zaterdag 2 februari 2019

update

update...

Sinds mijn ongeval op het treffen in Axel, heb ik niet meer met een velomobiel gereden. Ik kocht wel de quest (279)van Tom Goeman over maar daar is nogal wat werk aan. Ik heb een 'sponsor' die daar mogelijk een deel van wil betalen.
Als ik met deze tot een compromis kom, gaat de quest naar EMvelomobiel voor een make-over. Zelf kom ik er niet toe eraan te beginnen.

Ik reed wel nog af en toe met de roets en de kickbike. Tijdens de wintermaanden is dat echter stilgevallen, door niet meer te fietsen en het koude weer, krijg ik last van mijn knieën. Een probleem dat sinds het ongeval is opgedoken. Binnenkort laat ik deze nader onderzoeken. hopelijk mag/kan ik komende zomer nog blijven fietsen.


vrijdag 18 mei 2018

Porno

Intussen 2 weken geleden dat het noodlot toesloeg, evengoed twee wegen geleden dat ik het wrak heb bekeken, ik heb het verstopt onder enkele dekens...

Mijn vrouw vindt dat ik me raar gedraag, dat ik te veel op mijn gsm tokkel, op verdachte sites zit te loeren en te geilen... ze denkt dat ik haar bedrieg, dat ik een ander heb. Helaas, mijn minares is heengegaan en een leegte blijft achter, ik vind mezelf niet meer terug, en zoek inderdaad troost in getinte advertenties en pornosites...

Deze Limburgse blondine zie ik wel zitten. Of deze Roemeense zwarte met haar mooie rondingen op de juiste plaatsen zou ik ook wel eens willen binnendoen. Een mooie Rosse uit Leopoldsburg kan me wel krijgen. Zelfs een oude doos zou ik nu niet afslaan. Als ze maar lekker rijdt.

Maar het blijft geilen op de prentjes, ik maak geen intieme afspraakjes. geen drankje op een terras. gewoon mooien prenten kijken en kwijlen op snelle babes. Meer kan ik me momenteel niet permitteren.

Maar kijken mag toch he? Toch?

donderdag 10 mei 2018

Q629 ten hemel opgestegen

... Deze keer geen foto's AUB. Gelieve mijn bericht NIET te publiceren op een nieuwssite.

Ik denk dat ik de status van brokkenpiloot nu stilaan heb verdient. Maar ook geluksvogel zou een mogelijke titel kunnen zijn...

Twee jaar terug Q555 gecrashed in een verkeers ongeval met een auto, toen volledig in fout. Te weinig vertraagd en niet meer kunnen stoppen aan een oversteek. Een auto uit de dwarse richting die me niet kan zien en toevallig ook daar passeert. BAM en het was voorbij. Mijn Q totalos, de auto lelijk beschadigd en ik met enkele schaafwonden en bulten ervan afgekomen. Lelijke deuk in mijn trots die nooit genezen is.

Enkele maanden later de moed bijeen geraapt en een andere Q gekocht, nr 629 die tweedehands aangeboden werd door Velomobiel. Had 1000km op de teller en zag er bijna net zo uit als Q555; Ik heb er twee jaar heel veel plezier mee beleeft, goed voor 7000km.

Afgelopen treffen weekend van Ligfietsers.be Was ik met Q van Aalst naar Axel gereden. De dag was goed begonnen. Het weer was schitterend, het gezelschap zat goed, De sfeer zat er in. Tot... Tijdens de grote tocht was ik achterrijder. Ik liet dan ook niemand achterblijven. Net voor de place of doom was ik zelf wat achterop geraakt met wachten op iemand die een kleine dringende pauze nam. Hij was echter sneller bij de groep dan ik. Een groot kruispunt bij Doel waren ze gezamelijk overgestoken. Ik zag het kruispunt en vertraagde om uiteindelijk te stoppen. Haaietanden. Q555 in gedachten stoppen en goed kijken. Er komt niets af. Is vrij om over te steken en de groep te vervoegen. Nog een second later BAM, ik besef niet wat er gebeurt ik zie mijn omgeving draaien, ik hoor een auto vol in de remmen gaan en ik tol in de Q rond, mijn voeten trappen in het ledige. Ik ben eraan. Ik ben eraan. Weg leven, weg geluk, weg dochter Louise, Weg Vrouw Cindy. Ik schreeuw het uit. En toen werd het stil een fractie van een second leek uren te duren...

Ik hoor geroep, mensen komen naar me toegelopen. Het licht verdwijnt. de zon brandt. Ik leef? De Q ligt op zijn zij, de voorkant is weg. Mijn hoofd tolt. Ik denk niet na. Ik kruip op mijn ellebogen uit de Q. OP handen en voeten. Ik schreeuw het uit. Geen levensvreugde. Eerder wanhoop. Wanhoop over het verlies van Qnr . Wanhoop van niet weten wat er gebeurd is. Van de wereld kwijt te zijn. Ik heb niets, wat blauwe plekken, een paar dikke schrammen. gsm ligt in Q. Ik neem em eruit en probeer mijn vrouw te bellen maar die neemt niet op. mijn verzekering... Ik merk de walkie nog aan mijn shirt en roep dat ik een probleem heb en ik niet meer kom. Ze komen terug en zien het slagveld.... Ik wil niet dat ze wachten op mij. Ik wil niet dat ze hun dag verpesten voor mij maar ze doen het. En ik ben hun dankbaar. Dankbaar om hun groepsgeest, hun meededogen, hun bezorgdheid of alles wel goed met me is. Het dringt op dat moment niet tot me door... ik moet in shock geweest zijn. Intussen mijn vrouw wel kunnen bereiken,haar het slechte nieuws gebracht, maar ik ben nog ok. Rest is bijzaak.

Opnieuw ben ik er stellig van overtuigd dat een velomobiel een zeer veilig toestel is. In de beschermende zin. Was ik met openliggers geweest ik kon het niet meer navertellen.

De groep wacht bij mij tot alle papier zijn ingevuld. We zijn overtuigd dat ik wettelijk gezien in fout was en denken dat politie niet nodig is. Achteraf gezien was politie misschien wel beter geweest. De auto had remsporen van veertig meter en moest dus veel sneller hebben gereden dan de toegelaten snelheid, had ik zich aan de limiet gehouden, er was misschien niets gebeurt. Hooguit kreeg hij een bekeuring voor oversnelheid, maar mijn fout zou blijven. Anita en Ingrid komen mij en het wrak repatriëren en de groep kan verder met de tocht. Onderweg naar huis begin weg te draaien, ik val telkens in slaap, heb pijn in de nek, een dikke elleboog en gezwollen benen. Op de camping toch maar een arts geraadpleegd die me op basis van mijn verhaal laat ophalen met de ambulance. In ziekenhuis Terneuzen, bleek uit allerhande testen dat ik in 'goede' gezondheid verkeerde en dat ik al snel (4u later) terug naar de camping kon. Dankje Anita om zo lang op me te wachten.

Op de kampplaats aangekomen was iedereen opgetogen dat ik er nog bij was en konden we gelijk aanschuiven. Na de maaltijd kort afscheid genomen. Dankzij Brecht van Fietser.be ben ik behouden thuis geraakt. alwaar ik kon beginnen aan een mentale tweestrijd.

Ik ben nog steeds aan het bekomen van de klap. Al dringt het steeds beter tot me door dat mijn geliefde fiets Q629 net als zijn voorganger mijn leven heeft gered. Ooit komt er een andere. ik durf er echter geen termijn op plakken. Zelfs mijn vrouw Cindy is het er over eens en citeert: " het klinkt cru maar zonder die velomobiel van je was je er niet meer geweest!" Ze heeft gelijk. Momenteel weet ik echter nog niet zeker of er een andere komt, ook heb ik het wrak nog niet opnieuw bekeken. In van volgende weken zet ik hem op het net in de hoop er nog iets van te krijgen want volgens de producent is hij economisch niet meer herstelbaar.

Maar goed, we leven, LEVEN, en dat gaan we eerst nog eens doen, proberen genieten van deze nieuwe kans mat mijn gezin. Later kan ik me weer wagen aan liggen en roetsen. Of de VM vervangen wordt... geen idee.

Dank iedereen, zonder jullie was het misschien minder goed verlopen.

zondag 1 oktober 2017



SCHOENEN

Ik ben lang niet de enige fietser die last krijgt van zijn voeten op lange afstanden. Het is zelfs geen specifiek ligfietsprobleem. Het treft veel fietsers in het algemeen. En het hoeft niet eens bij allen dezelfde oorzaak te hebben? Ik las onlangs op de blog van Wim dat ook hij ermee te maken heeft/had...

Ik ben al bezig aan een lange lijdensweg... Tien jaar geleden fietst ik nog met kliksandalen, die liggen intussen te verstoffen omdat de zool veel te soepel is. Ik dacht altijd al dat dat voze gevoel in de voeten, die slapende en op den duur pijnlijke teken een onoverkomelijk kwaad was. Na de sandalen had ik gewone mtb schoenen met ijzer spd-plaatje, later spd-SL onder shimano race-schoenen. 

Begin vorig jaar werd ik getipt dat mijn voeten wel eens te breed zouden kunnen zijn. Mijn vaste 'gewone' fietsmaker Schollaert uit Oordegem kwam daarmee aanzetten. Helaas verkocht hij geen bredere fietsschoenen dus verwees hij me door naar een collega in Merelbeke. Daar heb ik de breedste North Wave racefietsschoenen gekocht. Ze werden goed gesmaakt, in combo met meer toeren trappen had ik minder last van de voeten. Het probleem bleef echter sluimeren en op langere afstand 60+ komt het terug. Intussen heb ik ook de winterschoen van NW gekocht in promo. Dus daar kan ik wel even mee weg. Vreemd vind ik wel dat ik er bij het roeifietsen nooit last van heb. 

Omdat het probleem toch aanwezig bleef ging ik te luister bij de kinésist. Ik was er toch vanwege een vingerprobleem, gebroken door een aanvaring met mijn kliefbijl afgelopen winter... Hij zei me te spelen met de lokatie van mijn plaatje en regelmatig met de tenen te bewegen. Ook als de pijn er nog niet is. Zijn raad helpt om de symptonen uit te stellen... Hij wist me ook te zeggen dat het meestal om geknelde zenuwen gaat. In die verstaande leek het me aangewezen mijn huisarts te raadplegen. Deze verwees me op zijn beurt door naar een podoloog. 

De podoloog

De podoloog brengt de oplossing dichterbij. Ik ben reeds een maand aan het testen met een aanpassing die ze op mijn schoenzool aanbrachten in voorbereiding van een definitieve fietsschoenzool. Dat werpt zijn vruchten af. Bij het roeifietsen heb ik ze geprobeerd maar heb ze er weer uitgehaald. Op aanwijzen van de specialist ging ik ook op zoek naar mogelijk nog bredere schoenen en/of stijvere zolen. In Aalst blijkt er een fietsspeciaalzaak te zijn die je ook kan bijsturen met de juiste plaats van je schoenplaatjes. Ik ben er eens langsgeweest. De verkoper weet waarover hij praat en ook waar zijn grenzen liggen. Bij mijn vraag om te kijken waar ik best de plaatjes zet op mijn schoen, Wil hij zeer zeker een afspraak maken, als ik echter vertel met een ligfiets te rijden, geeft hij grif toe dat hij zich geen beeld kan vormen van de belastingswijze van de voeten... Dat feest gaat dus niet door. 

Ik zie echter in zijn uitstalrek dat hij schoenen van Lake heeft. Ik las bij Wim dat oa schoenen van Lake een oplossing voor hem bleken te zijn. Ik maakte een nieuwe afspraak om met mijn oude NW schoenen langs te komen, te vergelijken te meten en te proberen. De schoen van lake passen me beter in de lengte, de maat valt blijkbaar kleiner uit dan NW. komt goed  uit voor mij. kwa zool zijn de schoenen even breedt maar kwa leder zijn de lakes enkele mm breder. Ik heb ze gekocht, Mijn Norrt Wave schoenen waren toch quasi versleten. En helaas kan je een fietsschoen niet even een paar weekjes lenen om te zien of ze wel goed zitten. 


Ze zitten goed, ze hebben een carbon zool wat ze nog stijver maakt dan de NW. voorlopig past de aangepaste zool nog niet in de lakes. Zonder deze vallen ze ook heel goed mee, ipv pijn na 25-30 km, krijg ik nu pas pijn na 100 km. Nu nog de zolen aanpassen en het probleem is volledig van de baan?
Neen hoor. De podoloog stelde bij het tweede bezoek nog iets vast wat de pijn in de hand werkt. Mijn kuitspieren blijken nogal kort te zijn. Deze moet ik wat gaan oprekken door te stretchen en door nog maar eens naar de kiné te gaan. 

Ik droeg tot op heden al twee jaar steunzolen vanwege pijnlijke achillespezen, nu deze ook aan vervanging toe zijn, gaan de nieuwe zolen ook van dezelfde aanpassing worden voorzien om de druk op mijn tenen te verminderen en ook in het gewone leven dus minder druk op die plaats uit te voeren. Het is dus ook in het gewone leven, en zeker ook op de werkvloer van belang dat je schoeisel geschikt is voor je voeten. Het is in mijn geval gebleken dat een deel van mijn sportpijntjes verdwijnen door mijn dagdagelijkse schoeisel beter uit te kiezen. 









maandag 21 augustus 2017

spaken en banden

Tijdens het laatste fietstochtje van ligfietsers.be had ik onderweg spaakbreuk, twee spaken in hetzelfde wiel, dicht tegen elkaar. Normaal negeer ik een gebroken spaak tot ik thuis ben. Maar twee stuks kon ik niet aan me voorbij laten gaan. Tijdens de middagpauze heb ik die op een minuutje of tien vervangen. en met succes. Het grootste werk was eigenlijk de spaakuiteinden uit de naaf te krijgen. Heeft iemand daar tips voor?

In het laatste deel voelde ik een boebel in mijn wiel. net een flinke hoogte slag. Ik dacht dat het aan het herstelde voorwiel lag. Maar daar was niets aan te zien. Ook na afloop van de tocht bracht nader onderzoek met de hulp van een professional van 2wielen.be.

Toen wij de andere wielen nazagen, viel ons echter wel iets op. Nl de achterband was nogal dringend aan vervanging toe. Er zat behoorlijke slijtage op de flanken van de band waardoor de binnenband de buitenband kapot aan het duwen was. Misschien is 55mm dan toch te breed

Ik had dus tot voor kort een schwalbe All Motion. Na 2500 à 3000km zit hij door zijn flanken, aan het profiel is maar weinig te zien.
Ik kreeg van de uitbater van 2wielen een andere band. Marathon mondiale. Intussen reeds paar 100km gereden, is met zijn 50mm iets smaller maar kwa snelheid vind ik dat hij niet veel moet inboeten. De band mag nog ff blijven :-)
Mogelijk leg ik er volgende zomer kojak op achteraan, heb er nog enkele op overschot, dus als die wat sneller slijten...

Wat zijn jullie ervaringen met achterbanden?

dinsdag 13 juni 2017

De spiegelkapjes met lamphouders heb ik verwijderd en vervangen daar andere spiegels en lamphouders van sinner.