... Deze keer geen foto's AUB. Gelieve mijn bericht
NIET te publiceren op een nieuwssite.
Ik denk dat ik de status van brokkenpiloot nu stilaan heb verdient. Maar ook geluksvogel zou een mogelijke titel kunnen zijn...
Twee jaar terug Q555 gecrashed in een verkeers ongeval met een auto, toen volledig in fout. Te weinig vertraagd en niet meer kunnen stoppen aan een oversteek. Een auto uit de dwarse richting die me niet kan zien en toevallig ook daar passeert. BAM en het was voorbij. Mijn Q totalos, de auto lelijk beschadigd en ik met enkele schaafwonden en bulten ervan afgekomen. Lelijke deuk in mijn trots die nooit genezen is.
Enkele maanden later de moed bijeen geraapt en een andere Q gekocht, nr 629 die tweedehands aangeboden werd door Velomobiel. Had 1000km op de teller en zag er bijna net zo uit als Q555; Ik heb er twee jaar heel veel plezier mee beleeft, goed voor 7000km.
Afgelopen treffen weekend van Ligfietsers.be Was ik met Q van Aalst naar Axel gereden. De dag was goed begonnen. Het weer was schitterend, het gezelschap zat goed, De sfeer zat er in. Tot... Tijdens de grote tocht was ik achterrijder. Ik liet dan ook niemand achterblijven. Net voor de place of doom was ik zelf wat achterop geraakt met wachten op iemand die een kleine dringende pauze nam. Hij was echter sneller bij de groep dan ik. Een groot kruispunt bij Doel waren ze gezamelijk overgestoken. Ik zag het kruispunt en vertraagde om uiteindelijk te stoppen. Haaietanden. Q555 in gedachten stoppen en goed kijken. Er komt niets af. Is vrij om over te steken en de groep te vervoegen. Nog een second later BAM, ik besef niet wat er gebeurt ik zie mijn omgeving draaien, ik hoor een auto vol in de remmen gaan en ik tol in de Q rond, mijn voeten trappen in het ledige. Ik ben eraan. Ik ben eraan. Weg leven, weg geluk, weg dochter Louise, Weg Vrouw Cindy. Ik schreeuw het uit. En toen werd het stil een fractie van een second leek uren te duren...
Ik hoor geroep, mensen komen naar me toegelopen. Het licht verdwijnt. de zon brandt. Ik leef? De Q ligt op zijn zij, de voorkant is weg. Mijn hoofd tolt. Ik denk niet na. Ik kruip op mijn ellebogen uit de Q. OP handen en voeten. Ik schreeuw het uit. Geen levensvreugde. Eerder wanhoop. Wanhoop over het verlies van Qnr . Wanhoop van niet weten wat er gebeurd is. Van de wereld kwijt te zijn. Ik heb niets, wat blauwe plekken, een paar dikke schrammen. gsm ligt in Q. Ik neem em eruit en probeer mijn vrouw te bellen maar die neemt niet op. mijn verzekering... Ik merk de walkie nog aan mijn shirt en roep dat ik een probleem heb en ik niet meer kom. Ze komen terug en zien het slagveld.... Ik wil niet dat ze wachten op mij. Ik wil niet dat ze hun dag verpesten voor mij maar ze doen het. En ik ben hun dankbaar. Dankbaar om hun groepsgeest, hun meededogen, hun bezorgdheid of alles wel goed met me is. Het dringt op dat moment niet tot me door... ik moet in shock geweest zijn. Intussen mijn vrouw wel kunnen bereiken,haar het slechte nieuws gebracht, maar ik ben nog ok. Rest is bijzaak.
Opnieuw ben ik er stellig van overtuigd dat een velomobiel een zeer veilig toestel is. In de beschermende zin. Was ik met openliggers geweest ik kon het niet meer navertellen.
De groep wacht bij mij tot alle papier zijn ingevuld. We zijn overtuigd dat ik wettelijk gezien in fout was en denken dat politie niet nodig is. Achteraf gezien was politie misschien wel beter geweest. De auto had remsporen van veertig meter en moest dus veel sneller hebben gereden dan de toegelaten snelheid, had ik zich aan de limiet gehouden, er was misschien niets gebeurt. Hooguit kreeg hij een bekeuring voor oversnelheid, maar mijn fout zou blijven. Anita en Ingrid komen mij en het wrak repatriëren en de groep kan verder met de tocht. Onderweg naar huis begin weg te draaien, ik val telkens in slaap, heb pijn in de nek, een dikke elleboog en gezwollen benen. Op de camping toch maar een arts geraadpleegd die me op basis van mijn verhaal laat ophalen met de ambulance. In ziekenhuis Terneuzen, bleek uit allerhande testen dat ik in 'goede' gezondheid verkeerde en dat ik al snel (4u later) terug naar de camping kon. Dankje Anita om zo lang op me te wachten.
Op de kampplaats aangekomen was iedereen opgetogen dat ik er nog bij was en konden we gelijk aanschuiven. Na de maaltijd kort afscheid genomen. Dankzij Brecht van Fietser.be ben ik behouden thuis geraakt. alwaar ik kon beginnen aan een mentale tweestrijd.
Ik ben nog steeds aan het bekomen van de klap. Al dringt het steeds beter tot me door dat mijn geliefde fiets Q629 net als zijn voorganger mijn leven heeft gered. Ooit komt er een andere. ik durf er echter geen termijn op plakken. Zelfs mijn vrouw Cindy is het er over eens en citeert: " het klinkt cru maar zonder die velomobiel van je was je er niet meer geweest!" Ze heeft gelijk. Momenteel weet ik echter nog niet zeker of er een andere komt, ook heb ik het wrak nog niet opnieuw bekeken. In van volgende weken zet ik hem op het net in de hoop er nog iets van te krijgen want volgens de producent is hij economisch niet meer herstelbaar.
Maar goed, we leven, LEVEN, en dat gaan we eerst nog eens doen, proberen genieten van deze nieuwe kans mat mijn gezin. Later kan ik me weer wagen aan liggen en roetsen. Of de VM vervangen wordt... geen idee.
Dank iedereen, zonder jullie was het misschien minder goed verlopen.
