een moment van verveling

Leuk toch... Je bent thuis, hoeft geen verlof te nemen en toch mag je niet werken. Een reactie die je wel eens krijgt van mensen die horen dat je een week thuis zit vanwege een werkongeval.
De eerste dagen klopt dit wel, maar intussen heb ik alle edities van starwars nog een keer gezien, Bij  Harry Potter ben ik ook weer op schema, het begin zover te komen dat ik weer meer ga lezen, terwijl ik eigenlijk beter van de tijd zou gebruik maken om te gaan studeren voor de opleiding fietstechnieker die ik sinds september volg. Hierover later wel meer.

nou Goed, het is er van gekomen, ik start met een blog, hopelijk mag ik het nog lang volhouden. Meestal raak ik al mijn (fiets)problemen kwijt op het forum (www.ligfietser.be) en andere problemen praat ik uit met mijn vriendin of met kameraden, elk heeft zo zijn voor- en nadelen. Maar soms kan het ook deugd doen te spreken tegen iemand die luistert en niet terugspreekt, die iemand wordt vanaf nu deels vertegenwoordigd door mijn blog. Je zal hier vooral mijn ervaringen vinden om en rond de fiets, maar af en toe een anekdote van het werk of een ervaring van op school, hoort hier volgens mij ook thuis. zelfs een belevenis thuis mag hier niet ontbreken...
Wat zie ik, komt er iets los uit mijn handen, wil ik dan toch weer aan het schrijven... nee hoor, ik ben geen schrijver, behalve dan wat caramelleverzen uit mijn jeugd waar rijmen en zo nog kon, wat eigenzinnige verhalen over ondermeer een appelboom, over het peda in Gent, een monsterverslag van SBS (hetgeen ik nergens meer kan vinden)... veel verder dan dat komt het niet, zolang ik er maar plezier aan beleef.

Voorlopig ben ik ook nog niet zinnens dit te delen met de wijde wereld, ik vrees dat ik vroeg of laat toch ten prooi val aan die mensen die het net afschuimen naar minder en meer interessante sites waar allerhande lectuur over ligfietsen en andere rotzooi te vinden is. Welnu, ik ben zinnens op die gelukkige eenzaat te wachten en hem/haar te verwelkomen. Intussen schrijf ik hier de woorden die verdwalen in mijn hoofd en per ongeluk de toppen van mijn vingers bereiken.